نتایج بررسیهای گروهی از دانشمندان آمریکایی و دانمارکی نشان می دهد که عمر زمین و
ماه 150 میلیون سال کمتر از آن چیزی است که تاکنون تصور می شد.
سیارات منظومه شمسی از طریق یک سری از برخوردهای میان سیارکها
ایجاد شده اند و این همجوشی ها آنقدر ادامه یافته اند تا سیاره های کوتوله به ابعاد
کنونی خود رسیده اند.
زمین و ماه باید از برخورد میان دو جرم آسمانی در
اندازه های مریخ و زهره و در دوره ای که این دو جرم هسته ای فلزی از آهن و سیلیکات
داشته اند تشکیل شده باشند.
اکنون محققان موسسه تکنولوژی کالیفرنیا و
دانشگاه کوپنهاگ در بررسیهای خود نشان دادند که زمین و قمر آن جوانتر از آن چیزی
هستند که تصور می شود.
این محققان در این خصوص اظهار داشتند: "ما سن زمین و
ماه را با استفاده از ایزوتوپهای نتگستن تعیین کردیم. این ایزوتوپها در صورتی که
هسته آهن و سنگهای سطحی در مدت برخورد باهم ترکیب شده باشند، می توانند ظاهر شوند.
این برخورد باید در حدود 24 ساعت رخ داده و دمایی حدود 7 هزار درجه سانتیگراد را با
همجوشی و ترکیب آهن و سنگها برانگیخته باشد."
تاکنون اعتقاد بر این بود که
این ترکیب با تشکیل ماه در حدود 30 میلیون سال پس از تشکیل منظومه شمسی یا حدود 4
هزار و 537 میلیون سال قبل تکمیل شده باشد.
سن زمین می تواند با تجزیه حضور
ذرات عناصر در جبه اندازه گیری شود. به خصوص در این تحقیقات جدید، این دانشمندان با
بررسی هافنیم 182 و تنگستن 182 نشان دادند که حضور این ایزوتوپ عنصر هافنیم مربوط
به 50 تا 60 میلیون سال قبل است و درحالی که تنگستن با فلزات پیوند ایجاد کرده
هافنیم به راحتی با سیلیکاتها پیوند خورده است.
این محققان افزودند: "ما
کشف کردیم که ایزوتوپهای تنگستن مربوط به اولین شکل گیریهای زمین هستند. این تحقیق
نشان می دهد برخوردی که منجر به تشکیل ماه شده است باید پس از آنکه تمام هافنیم در
تنگستن زوال یافته اتفاق افتاده باشد."
براساس گزارش سافت پدیا، این نتایج
نشان می دهد که هسته فلزی و سنگها در برخورد میان سیارکهای با قطر بیش از 10
کیلومتر نمی توانستند به طور کامل در هم ترکیب شوند.
بنابراین، محاسبات این
دانشمندان نشان می دهند که تشکیل ماه نمی تواند 30 میلیون سال پس از تشکیل اولیه
منظومه شمسی رخ داده باشد و بلکه دو جرم زمین و ماه 150 میلیون سال دیرتر شکل گرفته
اند.